جرمی کوربین و سیاست ورزی به سبک جدید

سیاستمدار چپگرای نامتعارف و فعال ضد جنگ که رهبری اصلیترین حزب مخالف دولت انگلیس را برعهده گرفته، معتقد است اکنون زمان گونۀ جدیدی از سیاست ورزی فرا رسیده است.

جرمی  کوربین که به زحمت توانسته بود آرای لازم را برای ورود به رقابت‌های درون حزبی به منظور کسب عنوان رهبری حزب کارگر انگلیس کسب کند، برخلاف انتظارها در نهایت توانست نزدیک به 60 درصد آرای اعضا و طرفداران این حزب را به دست آورد و به عنوان بیست و پنجمین رهبر حزب کارگر انتخاب شود.

کوربین در حالی این نتیجۀ دور از انتظار را به دست آورد که با وجود نزدیک به سه دهه حضور در پارلمان انگلیس، سیاستمداری کمتر شناخته شده بود و در زمرۀ حلقۀ اعضای تصمیم گیر و تاثیرگذار حزب کارگر به شمار نمی‌رفت.

برای بسیاری، این سیاستمدار 66 ساله، نمایندۀ زمان گذشته است اما طرفداران کوربین وی را نمایندۀ نسل جوانی می‌دانند که باید شنیده شوند.

عضو شورشی حزب کارگر، زمانی رهبری این حزب را برعهده می‌گیرد که دو شکست سنگین در پنج سال گذشته، حزب کارگر را در وضعیتی بحرانی قرار داده است.

افزون بر این، انتخاب وی احتمال افزایش دو دستگی در اصلی‌ترین حزب مخالف دولت را نیز افزایش داده است.

انتخاب کوربین به عنوان رهبر دومین حزب بزرگ مجلس عوام انگلیس همچنین می‌تواند بر سیاست‌های دولت تحت رهبری حزب محافظه کار نیز تاثیرگذار باشد. باید دید انتخاب وی چه پیامدهایی برای حزب کارگر و انگلیس درپی خواهد داشت.

کوربین از عضو شورشی تا رهبر حزب کارگر

نمی‌توان نمایندۀ مردم ایزلینگتون شمالی  در مجلس عوام انگلیس در 32 سال گذشته را عضو کلاسیک حزب کارگر به شمار آورد. حقیقت این است که کوربین در سه دهۀ گذشته بیشتر از آن که نماینده سر به راه حزب کارگر در پارلمان انگلیس باشد، عضوی ساختار شکن بوده که بیشتر وقت خود را در کمپین‌های ضد جنگ سپری کرده است.

گفته می‌شود کوربین در مدت طولانی حضور خود در مجلس عوام انگلیس، پانصد بار بر خلاف موضع حزب کارگر در پارلمان رای داده است.

شاید از این رو بود که حضور وی در رقابت‌های درون حزبی برای تصدی رهبری حزب کارگر، با مخالفت بسیاری از اعضای رده بالا از جمله تونی بلر، رهبر پیشین این حزب روبرو شد.

کوربین حتی به زحمت توانست 35 رای لازم را برای کسب مجوز حضور در این رقابت‌‎ به دست آورد. با این حال ظاهراً مواضع انتقادی و صراحت لهجۀ کوربین برای بسیاری از هواداران حزب کارگر واعضای تازه وارد این حزب، خوشایند بوده است.

البته در این میان جلب حمایت دو اتحادیه از بزرگترین اتحادیه‌های کارگری انگلیس نیز در تقویت موقعیت کوربین بی تاثیر نبود، حمایتی که به دلیل مخالفت‌های وی با طرح اصلاح خدمات رفاهی دولت تحت رهبری حزب محافظه کار، به دست آمد.

مواضع و وعده‌های رهبر جدید حزب کارگر

می‌توان تصور کرد که تصدی رهبری حزب کارگر از سوی یک فعال کهنه کار ضد جنگ تا چه حد می‌تواند بر سیاست‌های اعلامی این حزب تاثیرگذار باشد. کوربین از مخالفان سرسخت استفاده از گزینۀ نظامی برای حل مسائل بین‌المللی است و از این رو خواستار عذرخواهی به دلیل مشارکت انگلیس در حمله به عراق در سال 2003 است یا با هرگونه دخالت نظامی در سوریه مخالفت می‌کند. درخواست برای خروج انگلیس از ناتو یا خلع سلاح هسته‌ای این کشور نیز از یک فعال ضدجنگ بعید به نظر نمی‌رسد.

شاید از این روست که عده‌ای از محافظه‌کاران از جمله مایکل فالون، وزیر دفاع انگلیس، حزب کارگر تحت رهبری کوربین را تهدیدی ضد امنیت ملی این کشور می‌دانند.

در همین راستا بدیهی به نظر می‌رسد که کوربین سوسیاست از مخالفان سرسخت سیاست‌های ریاضتی و خصوصی‌سازی دولت انگلیس باشد یا از اصلاح نظام بانکی و افزایش مالیات ثروتمندان حمایت کند. مواضعی که البته انتخاب وی را برای طرفداران بازار آزاد در انگلیس ناخوشایند ساخته است.

رهبر جدید حزب کارگر اگرچه در همه پرسی سال 1975 با عضویت انگلیس در اتحادیه اروپا مخالفت کرد اما اکنون خواستار آن است که لندن همچنان عضوی از این اتحادیه اروپایی باقی بماند البته به شرطی که با اصلاح ساختار اتحادیه اروپا شرایط عضویت انگلیس در آن نیز تغییر کند.

کوربین همچنین با سیاست‌های مهاجرتی سختگیرانۀ دولت انگلیس مخالف است و خواستار ایفای نقش منعطف‌تری در پذیرش پناهجویان همزمان با ادامۀ بحران مهاجرتی در اروپا است. اولین اقدام وی به عنوان رهبر جدید حزب کارگر نیز حضور در تجمع طرفداران پناهجویان در انگلیس بود.

کوربین و دشمن در خانه

انتخاب کوربین به عنوان رهبر جدید حزب کارگر اگرچه با جنجال رقبای محافظه کار وی روبرو شد، با این حال به نظر می‌رسد اصلی‌ترین چالش وی در دوران هدایت حزب کارگر، اختلافات و مشکلات درون حزبی باشد.

کوربین در شرایطی رهبری حزب کارگر را برعهده می‌گیرد که شکست در انتخابات پارلمانی سال 2010 و پس از آن شکست سنگین‌تر در انتخابات سراسری سال 2015، موقعیت این حزب را به میزان قابل توجهی تضعیف کرده است. افزون بر این، دست‌کم براساس نظرسنجی‌ها، به نظر نمی‌رسد حزب کارگر به این زودی‌ها قادر به کسب قدرت در انگلیس باشد.

این همه در شرایطی است که انتخاب کوربین با مخالفت اعضای قدرتمندی در دورن حزب کارگر نیز روبرو شده است. نه تنها برخی مانند تونی بلر، نارضایتی خود را از هدایت حزب کارگر توسط کوربین پنهان نکرده‌اند، تعدادی از اعضای دولت در سایه انگلیس نیز در تقدیم استعفای خود پس از اعلام پیروزی وی، تعلل نکردند.

حقیقت آن است که مواضع نامتعارف و چپ گرایانۀ کوربین اگرچه از سوی بسیاری از هواداران حزب کارگر مورد استقبال قرار گرفته است، اما می‌تواند برای جناح‌های میانه‌رو و محافظه‌پکار این حزب، خوشایند نباشد.

این همه موجب شده است برخی نگران باشند تکیه کوربین بر کرسی رهبری حزب کارگر، دولت مستعجل باشد یا زمینۀ چند دستگی در این حزب را فراهم سازد.

در دهه 1990، رهبران  وقت حزب کارگر با انتخاب «راه سوم» از میان سوسیال دموکراسی کلاسیک و نئولیبرالیسم، توانستند پس از 17 سال زمینۀ بازگشت این حزب را به قدرت فراهم کنند. راه سوم حزب کارگر اما از آزمون قدرت سربلند بیرون نیامد و به همین دلیل این حزب در دو انتخابات پی در پی نتیجه را به رقبای خود واگذار کرد. از این رو رهبران حزب کارگر در صدد یافتن رویکرد جدیدی برای خروج از این بحران برآمدند و در این میان گزینۀ پیشنهادی کوربین مورد قبول بیشتر اعضا و طرفداران این حزب قرا گرفت. اکنون باید دید آیا این راه جدید می‌تواند زمینه‌ساز شکل جدیدی از سیاست ورزی باشد و امکان بازگشت حزب کارگر به قدرت را فراهم کند؟

نویسنده:آزاده طاهری

دیدگاه‌های نویسنده این مقاله لزوماً بیانگر مواضع شبکه پرس‌ تی‌وی نیست.

Press TV’s website can also be accessed at the following alternate addresses:

www.presstv.co.uk